بیع شرط یکی از معاملات با حق استرداد است که سابقه طولانی در حقوق ایران دارد.مشتری در برابر وجهی که به بایع(فروشنده) می دهد ملکی را علی الظاهر خریداری می نماید ولی ملک در تصرف بایع باقی می ماند که بابت ربح تحت عنوان اجاره ماهیانه مبلغی پرداخت می نماید.
بایع با رد ثمن و در مدت معین حق خیارفسخ دارد.هر گاه بایع در مدت معین ثمن را پرداخت نکند مبیع ملک طلق مشتری خواهد شد.اشکالاتی که بر اینگونه معاملات وارد می شود یکی آن است که قصد طرفین بیع نبوده بلکه رهن است چون یک طرف قصد دادن وام و گرفتن وثیقه و دیگری قصد گرفتن وام و دادن وثیقه را دارد.البته قصد واقعی مشتری تملک مبیع به ثمن بخس است.بنابراین اراده حقیقی بیع نیست ولی اراده انشائی بیع است.به همین جهت در حقوق ثبت بیع شرط را رهن ثبتی نامیده اند و به همین لحاظ نقل و انتقال مالکانه ای از نظر قانون ثبت واقع نشده است.بنابراین بایع فقط حق درخواست ثبت را به نام خود دارد.ولی حق مشتری(وام دهنده) در اظهار نامه قید خواهد شد.