دستور موقت یا دادرسی فوری چیست؟

متاسفانه با توجه به طولانی شدن جریان دادرسی و حجم گسترده پرونده ها در مراجع قضائی که موجب نگرانی مراجعه کنندگان و خسارت های جبران ناپذیر بسیاری شده از این روقانون گذار در  قانون آیین دادرسی مدنی  ماده ای را تحت عنوان دستور موقت یا دادرسی فوری در نظر گرفته است. دستور موقت یا به عبارت دیگر دادرسی فوری به دستوری گفته می شود که دادگاه برای حفظ حقوق خواهان صادر می کند.

دستور موقت عبارت است از دستوری که دادگاه مبنی بر توقیف مال یا انجام عمل یا منع از امری صادر می کند.

با توجه به حجم زیاد پرونده های دادگستری و طولانی شدن رسیدگی به آنان ممکن است خوانده دست به نقل یا انتقال یا هرگونه اقدام دیگری بزند که به ضرر خواهان باشد.

مطابق با ماده ی311و318قانون آیین دادرسی مدنی دستور موقت امری تبعی است یعنی خواسته دستور موقت باید متفاوت از خواسته دعوی باشد؛یعنی خواهان نمی تواند خواسته اصلی خود را به عنوان خواسته دستور موقت از دادگاه بخواهد.مثلا اگر فرض بگیریم شخصی که توسط هیات تخلفات اداری یک سازمان دولتی اخراج شده هنگام اعتراض به رای قطعی در دیوان عدالت اداری،نمی تواند تقاضای دستور موقت مبنی به بازگشت به کار تا تعیین تکلیف نهایی نماید.

بیشتر بدانید:تامین خواسته چیست؟

دستور موقت موقتا حق شما را حفظ می کند

نکته ی قابل توجه دیگر اینکه اگر دادگاه به نفع کسی دستور موقت صادر کرد نباید تصور کرد که دادگاه به نفع آن شخص رای داده و در دعوای اصلی پیروز شده است و همچنین اگر به نفع کسی رای نداد به معنی شکست او در دعوای اصلی است بلکه این اقدام صرفا به جهت پیشگیری از مشکلات آتی است.

نحوه در خواست دستور موقت

تقاضای صدور دستور موقت به صورت کتبی در دادگاه مطرح می شود.

دادگاه صالح برای صدور حکم دستور موقت

دادگاه صالح صادر کننده ی دستور موقت به موجب قانون دادگاهی است که در حال رسیدگی به اصل دعواست به عبارت دیگر دعوا در دادگاهی مطرح باشد،مرجعی که فرد درخواست صدور دستور موقت را می دهد،همان دادگاه خواهد بود و در غیر این صورت فرد متقاضی صدور دستور موقت باید به دادگاهی مراجعه نماید که صلاحیت رسیدگی به اصل دعوا را دارد.

جهت کسب اطلاعات بیشتر در رابطه بادستور موقت و دریافت مشاوره حقوقی با شماره های زیر تماس حاصل فرمایید:

86120774

86122587